Nou zit ik dan. 30 jaar, net 2 maanden, en de aftakeling is begonnen.
Alsof er al 29 jaar en 364 dagen een aftakel-tinkerbelletje in me zat te trappelen van ongeduld, wachtende tot mijn 30e verjaardag, en na de aftrap meteen begon met rondvliegen, al zwaaiend met haar aftakel-stafje.
Mijn vriendje zei tegen me, "Hey je hebt een rimpel onder je oog"
Uiteraard had ik deze rimpel zelf ook gezien, op een dag zag ik dat het van een lief dun lijntje ineens een groef geworden was. Zomaar ineens. Alsof van woensdag op donderdagnacht De Verandering heeft plaatsgevonden.
Eentje waar een streepje zweet in blijft staan zomers. Maar ik dacht, ik zeg niks, smeer braaf m'n crème s'morgens en s'avonds.
Tot het moment, dat mijn lieftallige lief me meldde dat mijn nieuwe aanwinst ook niet aan hem voorbij was gegaan. Of aanwinst, zeg maar oudwinst.
En er gaat nog een hoop oudwinst komen.
Zo zag ik laatst ineens, ook nog via het raam, kreukjes op het punt waar m'n borsten samenkomen, een soort vriendelijk graspolletje, drie huidplooitjes, blij allemaal een kant op. 'T is nu een decollekreukel.
En mijn handen, de structuur is niet meer babyglad, ik heb een nu een soort reliëf op m'n handen.
En dan de omgeving, "Hoe oud ben je?" -----29. "Ow...leuk zeg, zou je niet zeggen"
En nu: "Hoe oud ben je?'"------30. "Ow, leuk, en eeh, getrouwd? Kindjes?"
Aaahhhhhhhhhhh! Nee, ben niet getrouwd, heb geen kindjes, en ik ben er ook nog helemaaaaaaaal niet uit.
Dat de meeste vrouwen nu 2 kotertjes hebben en een mooi doorzon-huisje en een baan waarin ze helemaal in hun sas zijn, is fijn, voor mij geldt de baan wel, die is leuk, maar de rest? Nee.
Ik zit in de biologische klok fase die een ander op haar 25e heeft denk ik.
Misschien ben ik werp-technisch wel afgeschreven op 't moment dat ik het wel weet.
Ik heb nu een beeld voor me waarin ik denk, ik wil lekker reizen met m'n vriendje, de wereld zien, maar dan ook echt veel zien.
Veel mensen willen dat, en dan opeens komen ze toch in het gezinsleven, en blijkt het toch niet handig te zijn om je kind in zo'n ergonomische rugzak mee te trekken door Australië. Wordt t hooguit naar zuid-Frankrijk op de camping in "de Haute Provence", lekkere lange tocht in je stacingcar met dvd-schermpjes achterin waar Sponge-Bob als een stuiterent etterbakje door je achterhoofd suist.
Misschien heb ik wel een totaal verknipt beeld van het gezinsleven.
Vaak als ik ouders spreek zeggen ze " Ja het is soms wel zwaa-haar, maar je krijgt er zoooo veel voor terug."
Dat kan ik me ook wel weer voorstellen, zo'n lekker klein hummeltje.
Maar is dat ook zo, ik bedoel, is dat altijd zo? Of zijn er wel ouders die soms echt balen dat ze ooit voor kinderen gekozen hebben, maar zullen ze dat never nooit hardop uitspreken?
Ik kan trouwens best wel eens jaloers zijn op vrouwen die zo lekker georganiseerd met een paar koters over straat lopen.
Maar wat ik me dan afvraag. Zijn die vrouwen weleens jaloers op mij?
Eigen huisje, baan, vriend die af en toe langs komt en verder geen enkele verplichting.
Ben ik een eigenlijk ook wel eens een reden om jaloers op te zijn of juist niet?
Is het fijn om op je 30e al te weten wat je wil in het leven, of is het niet fijn? Of is het niet fijn omdat van je verwacht wordt dat je het weet op je 30e. En komt juist daar het dilemma vandaan.
"Ow jee ik moet het weten, want ik ben al 30" En dan heb je DE leeftijd om kids te hebben/krijgen, of at least een koophuis met je newlywed.
Het is ergens ook wel pijnlijk omdat je weet, ik wordt nooit meer 18. Mits ik terug ga tellen, dan wordt ik over 12 jaar weer 18. Maar dat gebeurd niet.
Ik weet nog goed dat ik op m'n 19e in Griekenland werkte, en mensen aan me vroegen hoe oud ik was, als ik dan vertelde dat ik 19 was waren veel mensen trots en verbaasd, dat ik die onderneming nam op zo'n jonge leeftijd.
Nu zijn ze verbaasd omdat ik slechts 11 jaar later nog niet veel verder ben.
Maar zelf vind ik het, buiten de echte slechte 30-ers dagen best wel fijn zo.
Belangrijkste is dat ik gezond blijf. Klinkt cliché, maar t is wel zo. Daarom is t ook een cliché, cliche's kloppen eigenlijk altijd.
Tijd om te gaan slapen, nadat ik m'n gezicht inclusief m'n groefje heb gereinigd, en ingesmeerd met een crème die past bij mijn huid, op mijn leeftijd.
Borstjes in de lotion, crème op de handjes, en lekker slapen.
Dromen.
Misschien maakte dat t makkelijker. Ach komt tijd komt raad. Zolang je roert klontert de pap niet.
Alsof er al 29 jaar en 364 dagen een aftakel-tinkerbelletje in me zat te trappelen van ongeduld, wachtende tot mijn 30e verjaardag, en na de aftrap meteen begon met rondvliegen, al zwaaiend met haar aftakel-stafje.
Mijn vriendje zei tegen me, "Hey je hebt een rimpel onder je oog"
Uiteraard had ik deze rimpel zelf ook gezien, op een dag zag ik dat het van een lief dun lijntje ineens een groef geworden was. Zomaar ineens. Alsof van woensdag op donderdagnacht De Verandering heeft plaatsgevonden.
Eentje waar een streepje zweet in blijft staan zomers. Maar ik dacht, ik zeg niks, smeer braaf m'n crème s'morgens en s'avonds.
Tot het moment, dat mijn lieftallige lief me meldde dat mijn nieuwe aanwinst ook niet aan hem voorbij was gegaan. Of aanwinst, zeg maar oudwinst.
En er gaat nog een hoop oudwinst komen.
Zo zag ik laatst ineens, ook nog via het raam, kreukjes op het punt waar m'n borsten samenkomen, een soort vriendelijk graspolletje, drie huidplooitjes, blij allemaal een kant op. 'T is nu een decollekreukel.
En mijn handen, de structuur is niet meer babyglad, ik heb een nu een soort reliëf op m'n handen.
En dan de omgeving, "Hoe oud ben je?" -----29. "Ow...leuk zeg, zou je niet zeggen"
En nu: "Hoe oud ben je?'"------30. "Ow, leuk, en eeh, getrouwd? Kindjes?"
Aaahhhhhhhhhhh! Nee, ben niet getrouwd, heb geen kindjes, en ik ben er ook nog helemaaaaaaaal niet uit.
Dat de meeste vrouwen nu 2 kotertjes hebben en een mooi doorzon-huisje en een baan waarin ze helemaal in hun sas zijn, is fijn, voor mij geldt de baan wel, die is leuk, maar de rest? Nee.
Ik zit in de biologische klok fase die een ander op haar 25e heeft denk ik.
Misschien ben ik werp-technisch wel afgeschreven op 't moment dat ik het wel weet.
Ik heb nu een beeld voor me waarin ik denk, ik wil lekker reizen met m'n vriendje, de wereld zien, maar dan ook echt veel zien.
Veel mensen willen dat, en dan opeens komen ze toch in het gezinsleven, en blijkt het toch niet handig te zijn om je kind in zo'n ergonomische rugzak mee te trekken door Australië. Wordt t hooguit naar zuid-Frankrijk op de camping in "de Haute Provence", lekkere lange tocht in je stacingcar met dvd-schermpjes achterin waar Sponge-Bob als een stuiterent etterbakje door je achterhoofd suist.
Misschien heb ik wel een totaal verknipt beeld van het gezinsleven.
Vaak als ik ouders spreek zeggen ze " Ja het is soms wel zwaa-haar, maar je krijgt er zoooo veel voor terug."
Dat kan ik me ook wel weer voorstellen, zo'n lekker klein hummeltje.
Maar is dat ook zo, ik bedoel, is dat altijd zo? Of zijn er wel ouders die soms echt balen dat ze ooit voor kinderen gekozen hebben, maar zullen ze dat never nooit hardop uitspreken?
Ik kan trouwens best wel eens jaloers zijn op vrouwen die zo lekker georganiseerd met een paar koters over straat lopen.
Maar wat ik me dan afvraag. Zijn die vrouwen weleens jaloers op mij?
Eigen huisje, baan, vriend die af en toe langs komt en verder geen enkele verplichting.
Ben ik een eigenlijk ook wel eens een reden om jaloers op te zijn of juist niet?
Is het fijn om op je 30e al te weten wat je wil in het leven, of is het niet fijn? Of is het niet fijn omdat van je verwacht wordt dat je het weet op je 30e. En komt juist daar het dilemma vandaan.
"Ow jee ik moet het weten, want ik ben al 30" En dan heb je DE leeftijd om kids te hebben/krijgen, of at least een koophuis met je newlywed.
Het is ergens ook wel pijnlijk omdat je weet, ik wordt nooit meer 18. Mits ik terug ga tellen, dan wordt ik over 12 jaar weer 18. Maar dat gebeurd niet.
Ik weet nog goed dat ik op m'n 19e in Griekenland werkte, en mensen aan me vroegen hoe oud ik was, als ik dan vertelde dat ik 19 was waren veel mensen trots en verbaasd, dat ik die onderneming nam op zo'n jonge leeftijd.
Nu zijn ze verbaasd omdat ik slechts 11 jaar later nog niet veel verder ben.
Maar zelf vind ik het, buiten de echte slechte 30-ers dagen best wel fijn zo.
Belangrijkste is dat ik gezond blijf. Klinkt cliché, maar t is wel zo. Daarom is t ook een cliché, cliche's kloppen eigenlijk altijd.
Tijd om te gaan slapen, nadat ik m'n gezicht inclusief m'n groefje heb gereinigd, en ingesmeerd met een crème die past bij mijn huid, op mijn leeftijd.
Borstjes in de lotion, crème op de handjes, en lekker slapen.
Dromen.
"Maar ik wou juist dat ik jou was, gewoon een dag niet mezelf was, dat ik alles was wat jij was, en jij dan was wie ik was"
Misschien maakte dat t makkelijker. Ach komt tijd komt raad. Zolang je roert klontert de pap niet.
