donderdag

Het masker van Amsterdam Oud-Zuid (tijdens WK geschreven)

Ik sta in Amsterdam. in Oud Zuid. De buurt van de bakfietsen en mooie mama's.
En goedverdienende papa's.
Ik zie de ene celeb na de andere voorbij borrelen, maar wel met een mooie bakfiets.
Niet 1 die schoonpapa in elkaar heeft getimmerd(want die zou dat noooit zelf doen) en da's ook echt note-done-en-ook-niet-hip.
Nee, je hebt een bakfiets van de fietsfabriek of bakfiets.nl.
En op je bakfiets heb je een leuk Pools au-pairtje zitten, die je ideale supermooie kids met GAP kleding naar een perfect schooltje brengen met perfecte leerkrachten die zelf ook een bakfiets hebben, al is het maar voor de "heb", een bakfiets MOET je hebben. Heb je die niet, dan koop je een Vespa, of een Vespa wannabe, als ie maar een plastic scherm op het stuur heeft waar wij als kleuter vroeger voor op ons zitje jaloers van werden.
En ben je echt van de authentieke oud zuid tak. Dan gaan je kids geuniformeerd naar een priveschooltje. Waarschijnlijk met leerkrachten die een eigen chauffeur hebben. Wel van Poolse afkomst. Ons blieft zuunig. Dat dan wel weer. Vandaar ook die Vespa-wannabe.
Ik zit op een bankje, onder appartementen. Voor beginnende oud-zuiders.
Studieschuld rijke jonge juristen.
Ik zie een jonge papa van 2 hoog naar beneden lopen met een vuilniszak. En een mini oud-zuid bewonertje.
Jongetje van een jaar of 3. maar een kleine versie van papa. Net net als papa een kapsel waar mijn moeder al 10 keer de schaar in zou hebben gezet.
Beiden een veel te lange pony. Maar papa kan geen afstand doen van z'n studentikosi coupe. Zit nog tussen 2 fases van afgestudeerde jurist (of iets like that) in studentikosi-tijd, en een echte papa, met verantwoordelijkheden, beseffende dat ie dit appartement nog hooguit als 'ok' kan verkopen tegenover z'n juppie-friends, daarna moet ie toch echt met wat beters komen.
Nu is het nog super om een een opgeleukt lessenaartje van het Waterlooplein in je "living' te hebben, maar die moet toch echt uiteindelijke vervangen worden door een leuk dressoir die is ontworpen door een ontwerper die zijn stijl heeft ontwikkeld naar mode-maatstaven, niet naar eigen creativiteit.
En het kind, tja, het mannetje is gewoon hip met een veel te lange pony, hoe briljant is het als je jonge 'Sem" of zoiets, iedere minuut een keer met z'n nog onderontwikkelde nekje schud om z'n pony weer in hippe graad te krijgen.

En dan hoor ik papa z'n telefoon overgaan. Hij neemt op, en zegt tegen z'n 'vrind": "Hey...ja..nee, okeeeee...okeee....okeee... nee maar we komen met 2 uurtjes wel naar het terras, ff wachten tot de oppas er is, joe-joe, tot laterrr, Byeeeee"...
Dan zegt ie tegen mama, waarschijnlijk heet ze Fleur, : 'kom, ik heb gezegd dat de oppas er nog niet is...."
Ze giechelt, pakt haar tasje, en loopt naer haar bakfiets,
heeft een wite perfect zittende knielange broek aan, daaronder zitten kuitjes waar nog nooit een gespat adertje een plekje heeft gezocht, met een fantastische teint, op de witte broek zit een indiana-jones achtige makkelijk maar stijlvol vallend doekje om haar kittige lijfje waar alleen nog een klein prosecco cq zwangerschap-achtig vetribbeltje zit.
Dan komt hij met 2 t-shirts. Oranje, "trek ff aan joh, Da's-lachuh..."
Ze trekt t shirt aan, waar dan wel op staat: "Jup-Holland-Jup"Dat dan wel weer.

Papa stapt in de bakfiets, mama fietst.
"Op naar t Museum" (plein)
waarop ze zegt, "lekker he, ff met z'n tweetjes"
Ze zwaaien nog even naar boven, waar een niet Nederlands oppasje voor t raam staat met de te-lange-pony-Sem achtige.
Z'n voeten hangen buiten de bakfiets. Bruine suede schoenen heeft ie aan. En een Woody Allen bril.
Even naar het Museumplein.
Even biertjes drinken en zichzelf zijn.
Even mee blehren op Hazes.
Om daarna alsnog naar het decadente terras te gaan, en prosecco'tjes drinken. Hij dan een witbiertje uiteraard.
Dan moet z'n Jup-Holland-Jup shirt weer uit.
Het helderblauwe overhemd komt dan weer tevoorschijn. Met bijpassend donkerblauwe pantalon.
Met z'n bruine suede schoenen, en bijpassende bruine riem. En Woody Allen bril.
Zij propt haar teenslippers in haar tas om een paar prachtige moccasin-tjes aan te trekken. Met zilveren gespje.
Maar eerst nog even niet.
Eerst even mens zijn, even het masker af. Wat heerlijk, ze genieten er extra van, want voordat ze het weten moeten ze weer in hun rol. De perfecte rol die Oud Zuid heet.

1 opmerking:

  1. woww...wat een mooi verhaal!!
    je kan echt heel goed schrijven hoor!!
    respect meid!

    BeantwoordenVerwijderen